[ Pobierz całość w formacie PDF ]
na chudy dywanik z łyka umieszczony u stóp łóżka osłoniętego kotarą sukienną, której fałdy
drżały tak, jakby miała spaść, stoczona przez robaki, spojrzał poważnie na Wielką Nanon i
rzekł:
Słuchaj, dziecko, czy ja naprawdę jestem u pana Grandet, byłego mera Saumur, brata
pana Grandet z Paryża?
Tak, proszę panicza, u bardzo miłego, bardzo zacnego, bardzo kochanego pana. Czy
mam pomóc rozpakować walizki?
Dalibóg, proszę bardzo, mój zuchu. Czyś ty nie służyła przypadkiem w marynarzach
gwardii?
Hohoho rzekła Nanon cóż to takiego marynarze gwardii? Czy to słone, czy to pływa
po wodzie?
Proszę, niech panienka poszuka mego szlafroka, który jest w tej walizce. Tutaj jest klucz.
Nanon była oczarowana widokiem jedwabnego zielonego szlafroka w złote kwiaty i staro-
świeckie desenie.
Pan to włoży na noc? rzekła.
Właśnie.
Panno święta, co by to był za piękny przód do ołtarza w parafii. Och, mój drogi, kochany
panie, niechże to pan da do kościoła, zbawi pan swoją duszę, a tak, to ją pan tylko gubi. Och,
jaki pan w tym ładniuśki. Zawołam panienkę, żeby pana zobaczyła.
Nanon, Nanon skoro cię tak przezwali będziesz ty cicho, dasz ty pokój? Daj mi się
położyć, uporządkuję rzeczy jutro i jeżeli mój szlafrok tak ci się podoba, zbawisz swoją du-
szę. Jestem zbyt dobry chrześcijanin, aby ci go odmówić, kiedy będę odjeżdżał; wtedy mo-
żesz z nim robić, co ci się spodoba.
Nanon stała jak wryta, patrząc na Karola, niezdolna dać wiary jego słowom.
Mnie tę cudną suknię! rzekła odchodząc. Pan już chyba śni. Dobranoc.
Dobranoc, Nanon.
,,Co ja robię tutaj? powiadał sobie Karol zasypiając. Ojciec mój nie jest głupiec, ta po-
dróż musi mieć swój cel. Ba, do jutra poważne sprawy, jak powiedział jakiś mamut grecki .
,,Matko Najświętsza, jaki on milusi, ten mój kuzynek powiadała sobie Eugenia przery-
wając pacierze, których tego wieczora nie dokończyła.
Pani Grandet kładąc się nie myślała nic. Słyszała przez drzwi znajdujące się pośrodku
przepierzenia, jak skąpiec przechadzał się po sąsiednim pokoju. Jak wszystkie bojazliwe ko-
biety, wystudiowała charakter swego pana. Tak samo jak mewa przepowiada burzę, ona prze-
czuła po niedostrzegalnych oznakach wewnętrzną burzę, która wstrząsała mężem, i aby
użyć wyrażenia, którym ona się posługiwała sama r o b i ł a n i e ż y w ą. Grandet patrzał
na drzwi wybite od wewnątrz blachą i powiadał sobie:
Cóż za dziki pomysł miał brat, aby mi zapisywać swego syna? Aadna sukcesja. Ja nie
mam ani dwudziestu talarów do rozdania. A co by znaczyło dwadzieścia talarów dla tego ga-
gatka, który już przyglądał się memu barometrowi, jakby nim chciał w piecu zapalić .
Myśląc o następstwach tego bolesnego testamentu Grandet był może bardziej wzruszony
niż brat jego w chwili, gdy go kreślił.
Będę miała tę złotą suknię powiadała sobie Nanon, która usnęła przystrojona w swoją
kapę na ołtarz, marząc o kwiatach, kobiercach, adamaszkach, tak jak po raz pierwszy w życiu
Eugenia marzyła o miłości.
28
W czystym i jednostajnym życiu młodych dziewcząt przychodzi rozkoszna godzina, kiedy
słońce rozsiewa im w duszy swoje promienie, kiedy kwiat zwierza im swoje myśli, kiedy bi-
cie serca udziela mózgowi swego płodnego ciepła, stapia myśli w mgliste pragnienie dzień
niewinnej melancholii i słodkiej rozkoszy. Kiedy dzieci zaczynają widzieć, uśmiechają się;
kiedy dziewczyna spostrzega w naturze uczucie, uśmiecha się tak, jak uśmiechała się dziec-
kiem. Jeżeli światło jest pierwszą miłością życia, czyż miłość nie jest pierwszym światłem
serca?
Chwila widzenia jasno rzeczy ziemskich przyszła na Eugenię. Nawykła zrywać się rano
jak wszystkie dziewczęta na prowincji, wstała wcześnie, zmówiła pacierz, zaczęła toaletę
rzecz, która odtąd miała mieć dla niej swój sens. Wyczesała najpierw kasztanowate włosy,
zwinęła bardzo starannie grube warkocze dokoła głowy, bacząc, aby niesforne włosy się nie
wymykały; wszystko z symetrią, która podkreśliła trwożliwą niewinność jej twarzy, łącząc
prostotę linii z prostotą akcesoriów. Myjąc kilkakrotnie ręce w czystej wodzie, od której skóra
twardniała i czerwieniała, Eugenia patrzyła na swoje piękne krągłe ramiona i pytała sama sie-
bie, co robi kuzynek, aby mieć ręce tak miękkie i białe, a paznokcie tak kształtne. Włożyła
nowe pończochy i najładniejsze trzewiki. Zasznurowała je starannie, nie przepuszczając dziu-
rek. Pragnąc pierwszy raz w życiu wydać się korzystnie, poznała szczęście posiadania sukni
świeżej, dobrze zrobionej, w której jej było do twarzy.
Skoro ukończyła toaletę, usłyszała bicie zegara na wieży kościoła i zdziwiła się, że jest
dopiero siódma. Chcąc mieć dość czasu na staranne ubranie się, wstała zbyt wcześnie. Nie
znając sztuki poprawiania dziesięć razy jednego pukla włosów i studiowania efektu Eugenia
założyła po prostu ręce, siadła przy oknie, patrzyła na dziedziniec, na wąski ogród, na wyso-
kie terasy, które się nad nim wznosiły. Był to widok smutny, ciasny, ale nie pozbawiony ta-
jemniczej piękności, właściwej miejscom samotnym lub dziewiczej naturze.
Koło kuchni znajdowała się ocembrowana studnia z blokiem osadzonym na krzywym że-
laznym ramieniu. Studnię tę oplatała winna latorośl o pędach zwiędłych, zrudziałych i zwa-
rzonych chłodem. Stamtąd kręty pęd wspinał się na mur, czepiał się go, biegł wzdłuż domu i
kończył się na stosie drzewa, ułożonym z taką dokładnością, z jaką bibliofile układają książki.
Bruk na dziedzińcu miał czarniawe ślady, utworzone z biegiem czasu przez mech, zioła, brak
ruchu. Grube mury obleczone były w zieloną koszulę, sfalowaną długimi, brunatnymi pla-
mami. Schody o ośmiu stopniach, które znajdowały się w głębi dziedzińca i wiodły do furtki
ogrodu, były ochwiane i zagrzebane pod wysokimi roślinami, niby grobowiec rycerza po-
grzebanego przez wdowę w czasie wojen krzyżowych. Nad kamiennym podmurowaniem zje-
dzonym przez czas wznosiła się spróchniała drewniana furtka, na wpół rozpadająca się ze sta-
rości, opleciona pnącymi się roślinami. Po obu stronach ażurowej furtki wyciągały się kręte
ramiona dwóch karłowatych jabłoni. Trzy równoległe aleje, wysypane piaskiem i oddzielone
[ Pobierz całość w formacie PDF ]