[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Poczułam się jak idiotka. Jakby przyłapano mnie na całowaniu własnego odbicia
w lustrze.
Przypomniałam sobie wtedy, że muszę natychmiast iść do łazienki.
I kogo spotkałam po drodze? Oczywiście moją najlepszą przyjaciółkę,
Cass. Próbowała mnie wyminąć, ale nie zamierzałam jej na to pozwolić.
Do licha, czemuś go tu ściągnęła bez uprzedzenia? warknęłam i
pociągnęłam ją obcesowo do salonu, gdzie mogłyśmy mówić swobodnie.
Po tym, co mi powiedziałaś wczoraj wieczorem, byłam przekonana, że
robię ci przysługę.
Zdążyła się pozbierać. Jej głos brzmiał buntowniczo.
Czy on wiedział, że ja tu będę?
Nie. Bałam się, że by nie przyszedł, gdyby wiedział.
Super! Masz pojęcie, jakie to żenujące?
Dlaczego? zapytała. Dlatego, że on wie o twoim alter ego?
Właśnie.
On też ma wyrzuty sumienia. Przecież podejrzewał cię o włamanie.
Sytuacja pogarszała się z każdą chwilą.
Rozmawialiście o tym? jęknęłam. Kiwnęła głową.
Powiedziałam mu, że zorganizowałaś randkę z Sarą właśnie dlatego, że
nie mogłaś dać sobie z tym rady.
Myśli kłębiły mi się w głowie.
I on nie ma ochoty mnie za to zabić? Cass przewróciła oczami.
Tak daleko bym się nie posuwała. Tak przynajmniej twierdzi Aisling.
Aisling o tym wie! Boże... jęknęłam.
Nią nie musisz się martwić. Odniosłam wrażenie, że jest po twojej
stronie.
Nie mogłam znieść myśli o tym, że tyle osób omawiało moje sprawy.
Jakbym była jakimś dziwnym królikiem doświadczalnym.
Idę do domu oznajmiłam.
Nie, wybij to sobie z głowy. Nigdzie nie idziesz zdenerwowała się
Cass. Posłała mi ostrzegawcze spojrzenie. Nie zepsujesz moich zaręczyn.
Zostaniesz i choć raz w życiu będziesz się zachowywać, jak przystało na
dorosłego człowieka.
Dobre dziesięć minut spędziłam w łazience, a potem zakradłam się z
powrotem do jadalni. Liczyłam na to, że może Dan wziął sprawy w swoje ręce i
sobie poszedł.
Było tam już niewiele osób. Dziewczyny siedziały stłoczone w kącie, a z
salonu dochodziły dzwięki irlandzkiego folka. Już miałam tam zajrzeć, gdy nad
głowami dziewczyn zobaczyłam Dana. Znałam to jego spojrzenie. Niegdyś
często je widywałam. Kiedy na przyjęciach, na których bywaliśmy razem,
młode kobiety dowiadywały się, co robi Dan, nie dawały mu żyć i zarzucały
głupimi pytaniami o swoich idoli.
A ponieważ stare nawyki naprawdę trudno wyplenić, odruchowo rzuciłam
mu się na ratunek.
Matki was szukają skłamałam.
Cała szóstka już zaczynała się ze mną spierać, ale postanowiłam stanąć na
wysokości zadania. Poza tym chciałabym zamienić słowo z Danem, więc
bądzcie grzeczne i zostawcie nas samych.
Zamruczały coś pod nosem, ale byłam nieugięta. W ciągu minuty jadalnia
opustoszała. Zostaliśmy sami. Przez kilka sekund staliśmy i wpatrywaliśmy się
w siebie.
A potem on wziął mnie w ramiona.
I pocałował tak, że kolana się pode mną ugięły.
Po czym, jakby nie wydarzyło się nic niezwykłego, puścił mnie,
uśmiechnął się uprzejmie i zaproponował, byśmy dołączyli do reszty gości.
Rozdział 23
Odczekał pełne dwa dni, czyli czterdzieści osiem godzin, nim do mnie
zadzwonił. Tamten wieczór zdążyłam odegrać w głowie setki, a może tysiące
razy. Cała sprawa wyglądała zupełnie jak sen zawsze się tak mówi o
niezwykłych wydarzeniach. W tym konkretnym przypadku był to bardzo
dziwny sen.
Po zwalającym z nóg pocałunku poszliśmy do salonu, gdzie Jennifer
Perrez zrzuciła już z nóg martensy i tańczyła irlandzkie ludowe tańce. Co samo
w sobie było już dość surrealistyczne, a na tym wcale nie koniec. Przez następne
dwie godziny, po przesunięciu mebli pod ściany, każdy z nas czy się to komu
podobało, czy nie też musiał zacząć tańczyć. Po uprzednim przećwiczeniu
całych układów. Szczęśliwie dla Jennifer było nas dokładnie dwie grupy po
osiem osób. To było szaleństwo. Większość z nas próbowała na początku
stawiać opór, ale w sumie świetnie się bawiliśmy.
Dan był oczywiście rozrywany. Nie miałam okazji zamienić z nim słowa.
Lecz przez cały czas był niedaleko i zerkał na mnie, gdy się mijaliśmy. To był
dziwny wieczór. Pamiętam każdą jego minutę.
Potem on poszedł do swojego domu, a ja do swojego. I nic się nie działo.
Powoli zaczynałam wierzyć, że incydent w jadalni wydarzył się tylko w mojej
wyobrazni. Czekałam na telefon. I jak to często bywa, Dan zadzwonił, kiedy już
całkiem straciłam nadzieję.
Było dziesięć po dziewiątej wieczorem, w poniedziałek. Właśnie dotarłam
do domu rodziców.
Zaczął bez wstępów.
Sprawdzałaś ostatnio swoją skrzynkę na hot-mailu, Saro Daly?
Poczułam, że na wspomnienie tego żenującego oszustwa rumienię się po
uszy.
Nie odpowiedziałam, przełykając gulę w gardle.
No, to sprawdz oznajmił i odłożył słuchawkę.
Z łomoczącym sercem poszłam prosto do komputera i otworzyłam
skrzynkę Sary czego nie robiłam od jakiegoś czasu. Było tam kilka e-maili, ale
zaczęłam od ostatniego, z dzisiejszą datą.
Droga Saro,
Pewnie nie czytałaś poprzednich listów, ale to już nieistotne.
Chciałem ci tylko powiedzieć, że znajomość z Tobą bardzo nam mnie i
Jo pomogła. Za co ci dziękuję.
A teraz może powiedz jej, żeby ruszyła tyłek i otworzyła drzwi, co? Bo
zaraz zamarznę na śmierć...
Dan
Postąpiłam zgodnie z instrukcją. Otworzyłam drzwi, a w progu stał on.
I zrobił to znowu. Przestąpił próg, przyciągnął mnie do siebie i całował
tak długo, aż nogi się pode mną ugięły.
Epilog
Po Bożym Narodzeniu wprowadziłam się do mieszkania po Libby.
Zaczęłam od tego, że poprosiłam matkę Sida o fengshuowanie go, żeby się
pozbyć wszelkich złych wibracji po poprzedniej lokatorce. Oboje z Danem
uzgodniliśmy, że nie powinnam tak od razu wprowadzać się z powrotem do
niego. Jak na razie ten układ sprawdza się doskonale. On może sobie puszczać,
co chce, a ja chodzę do klubów, kiedy tylko przyjdzie mi na to ochota. Choć
ochota przychodzi coraz rzadziej. Wszystkie noce spędzamy razem.
Dowiedziałam się też, że Marco i Nicola zaczęli ze sobą chodzić
przelotnie. Któregoś dnia zadzwoniła do mnie do pracy, żeby mi to powiedzieć.
[ Pobierz całość w formacie PDF ]