Ostrowska Ewa Snila sie sowa

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

Doszła do domu, stanęła na podwórzu. Stoi, stoi, stoi, co jest? Długo tak stać będzie i wpatry�wać
się w fundamenty po chlewni? A może ona nie wie, że to Luluś ogień podłożył? Powiedzieć by
trzeba, należy się, żeby wiedziała. Ciućkową znowu wypychamy, powiedz Ciućkową, powiedz
wszystko, może jej ulży. Ale tu nagle Jadzia bach! na ziemię bez głosu pada. Sparaliżowało ją. Pół
roku w szpitalu przeleżała. A Luluś, jak Jadzia w szpitalu, rzeczy wynosi z domu i sprzedaje za
buraki: telewizor Smolarkowej sprzedał, koparkę do kartoflów Ciućkowej, Maniocha szafę i
wer�salkę kupiła, Wasylowa stół i krzesła, uch, nawet pierzyny posprzedawał, poduszki, wszystko.
Całkiem można było okazyjnie kupować, naj�pierw się cenił, żądał skrzynki buraków^ a potem to
już za dwa, trzy buraki odstępował.
A dzieci przez te pół roku całkiem zdziczały. Jakby głupie się zrobiły czy co. Uciekały przed
Lulusiem, ojcem rodzonym, uciekały i przed na�mi, normalnymi ludzmi przecież. Pewno
biedac�twa wystraszyły się pożaru i tego kwiczenia okropnego, i matki im zabrakło, i spać nie
miały na czym, bo przecież Luluś wszystko z domu wy�niósł, ale na jedzenie to je Maniocha dzień
w dzień wołała, a też uciekały. Kradły ludziom z pola brukiew, marchew, jajka z kurników, i
ku�raki ginęły wtenczas, ożesz, ile to kuraków zgi�nęło! mówili my, że trzeba by co z tymi
dzieciarni zrobić, ale co? państwu oddać, kiedy ojciec ro�dzony żyje? czy to nasza sprawa? Jakby
całkiem sieroty były, to co innego, ale tak?
Zimą, gdzieś w styczniu, patrzy Ciućkowa przez okno, a tu karetka jedzie. Jadzie wiozą! krzyczy
Ciućkowa i w te pędy do Franki, a Franka zaraz do Kółka, powiedzieć Frankowi, a Ciućkowa po
domach z tą nowiną.
O, cholera, ożesz! %7łe Jadzia do domu wróci, te�go się nikt nie spodziewał. Przecież była całkiem
sztywna, w nogach, w ręcach i wszędzie! O, cho�lera, zle wypadło! wejdzie Jadzia do Smolarków,
zobaczy, telewizor jej u Smolarków gra. Zajdzie do Wasylichy, a tu w paradnym pokoju jej włas�ny
stół i krzesła stoją. Zajdzie do Maniochy, a u Maniochy jej szafa na wysoki połysk, piękna sza�fa
trzydrzwiowa i wersalka w sypialce stoi. Cho�wać te rzeczy, czy jak? Ale! przecież się to
wszy�stko legalnie kupowało! A z drugiej strony, cho�ciaż legalnie, jakoś wstyd.
To Maniocha dawaj politurę z szafy skrobać, mówi: politurę zetrę, inną zaciągnę, nie będzie widać.
Poduszków to Jadzia nie pozna, które jej, garnki wszystkie podobne do siebie, najgorszy kłopot z
meblami.
A tu Ciućkowa z nowymi nowinami domy obla�tuje: Jadzia ma nogę sztywną, ledwo się rusza, już
ona ani w pole nie wyjdzie, ani świniaków chować nie będzie, niech mnie Matka Boska to i owo,
kaleka, sama widziałam, jaka kaleka bied�na, schylić się też nie może, bo i plecy sztywne jej
zostały.
No, to pół biedy, jak noga i plecy sztywne, to Jadzia chodzić do wsi nie będzie, za daleko. Tylko
Maniocha musi coś ze szafą i wersalką zrobić, bo Maniocha najbliższa sąsiadka.
Ale Maniosze politura z szafy zle się zeskroba�ła, Maniocha zezliła się i ciach! ciach! szafę
po�rąbała siekierą. A wersalkę przykryła kapą, bo powiada, przecież Jadzia pod kape nie będzie
za�glądać, a po nogach wersalki nie pozna.
A w trzy dni po tym, jak karetka przywiozła Jadzię ze szpitala, Luluś się spalił. Jadzię, już Wdowę,
po tygodniu wypuścili z aresztu, Lulusia z kostnicy oddali, Wdowa pogrzeb wyprawiła. Wszyscy
się na ten pogrzeb złożyli, każdy dał, nie żałował, Wdowę Franek z Maniochem pod pachy
prowadzili za trumną, ale ona nie mdlała, ani nic, garść zamarzłej ziemi na trumnę rzuciła,
przeże�gnała się i tak pochowała go bez jednej łzy nawet dla pozoru. Stypa odbyła się u Maniochy,
bo u Ja�dzi przecież nie było ani jednego mebla, żeby przy czym usiąść i wypić. Ale jakoś nikt nie
miał ochoty na picie, chociaż Wdowa postawiła dwie kanki bimbru, po liter na łeb, i zachęcała do
wy�picia i do jedzenia kaszanki. Tak, nie wchodził ten bimber w gardło, bo co się na Wdowę nie
spojrzało, to jakoś bele jako: jakby ona nie żywa była, jakby sama nieboszczka, twarz
pomarszczo�na, nos wyostrzony, oczy szklane.
No pewno, straszny grzech wzięła na sumienie, żywcem męża spaliła. Nie Bóg ją z nim rozłączył,
ale ona sama się rozłączyła. Musiał on strasznie krzyczeć, dziwne, że Maniocha nie słyszała tego
krzyku? Podłoga wokół Lulusia zlana była wodą,
stąd się niewiele spaliła, jak pytali Wdowy, skąd ta woda na podłodze, gadała, że nie wie, może
Luluś palący się wiadrem wody oblał? Ale pewno sama Wdowa przedtem wodą podłogę zlała, coby
pożaru nie było. Tak to być musiało. Ciekawe, czy teraz do kościoła za krzyżówki na Wielkanoc
po�jedzie i do komunii świętej przystąpi? Jak pojedzie i przystąpi, znaczy, nie ona. Pojechała i
przyjęła komunię. No, to niewinna. Za takie świętokradztwo Pan Bóg na miejscu by ukarał,
paraliżem tknął.
Wtedy ustanowili my komitet obywatelski w sprawie pomocy dla Wdowy, chociaż byli tacy, co
jeszcze gadali, że Wdowa jednak, mimo komunii, winna jest śmierci Lulusia. Ale gadali nie za
dłu�go, bo zaraz po Wielkiejnocy i komunii Wdowie plecy puściły i zgiąć się już mogła do kolan,
wy�razny znak od Boga, coby nie oczerniać.
To pozbierali my u siebie stare ławy, stołki, stoły się dwa znalazły po stodołach stare, łóżko jedno,
sprężyny nawet i szafę, i zawiezli my do Wdowy. Borynowa to dwie dobre kołdry dała i dwie
poduszki, Boryna się tak nad Wdową uża�lał, i kazał dać. A że akurat sklep u nas mieli otwierać, bo [ Pobierz całość w formacie PDF ]

ebook / download / pobieranie / do ÂściÂągnięcia / pdf